چگونه می‏توان داستان‏نویس شد؟
در باره‏ی داستان‏نویسی داستان‏های زیادی گفته شده است و نیز عده‏ی زیادی از جوانان و نوجوانان از راه‏های نویسندگی می‏پرسند. باید گفت که نویسندگی راه میان‏بر ندارد. و هیچ کس نویسنده به دنیا نمی‏آید و نیز یک شبه نویسنده نمی‏شود.
داستان‏نویسی در درجه‏ی نخست یک فن است و داستان را کسی آگاهانه و ضمن به کار بردن مهارت‏هایی که آموخته است، می نویسد.
با این حساب، هر کس که زمینه‏ی هنرمند شدن را داشته باشد، می‏تواند داستان نویس شود.

چه کسانی می‏توانند هنرمند شوند؟
پیش‏زمینه‏ی ورود به دنیای هنر، وجود «هوش» و «حساسیّت» در فرد است. با نگاهی به هنرمندان بزرگ دنیا، می‏توان فهمید که همه‏ی آنها از بهره‏ی هوشی خوبی برخوردار بوده‏اند. مثلاً داستایفسکی آموزشکده‏ی مهندسی ارتش را به پایان رسانده بود و یا تولستوی فارغ‏التحصیل دانشکده‏ی افسری بوده است. اگر هم مشاهده می‏شود که برخی از نویسندگان برجسته، تحصیلات دانشگاهی نداشته‏اند، به دلیل نداشتن یا کم داشتن بهره‏ی هوشی نبوده است و تاریخ نشان می‏دهد که همگی از بهره‏ی هوشی بالاتر از متوسط برخوردار بوده‏اند.
هنرمند علاوه بر داشتن ویژگی نخست (هوش)، دارای شاخک‏های حسّی قوی‏تر، تیزتر و فعال‏تر (حساسیّت) است، یعنی در برابر مسائل انسانی و اتفاق‏هایی که پیرامون او رخ می‏دهد عکس‏العمل‏هایی به مراتب عمیق‏تر و گسترده‏تر نشان می‏دهد و بسته به نوع حوادث، ممکن است مثل بچه‏ها شادی کند و یا مانند بانوان اشک بریزد.
وقتی که دو عامل «هوش» و «حساسیّت» در کسی وجود داشت، و آن شخص به یک «ذوق و نگاه تربیت شده‏ی هنری» نیز دست یافت، آن‏گاه می توانیم او را یک هنرمند بالقوه بدانیم. چنین شخصی استعداد هنری دارد و تا شکوفایی استعدادش راهی طولانی در پیش دارد.

(هوش + حساسیّت) + ذوق و نگاه تربیت یافته‏ی هنری ====> هنرمند بالقوّه