فیلم سینمایی «پرواز در شب» را بارها با علاقه دیده‏ام. همیشه دلم می‏خواست که رسول فیلم‏هایش را با درون مایه‏ی پرواز در شب ادامه می‏داد.

یک بار در جلسه ای در مورد «نسل سوخته» حرف می زدیم.* گفتم: «به نظر من نسل سوم، نسل سوخته نیست، و شما با چه معیاری این معنا را هنری کرده اید؟» جواب‏هایش قانع کننده نبود. (فکر می‏کنم فایل صوتی‏اش را داشته باشم، باید آرشیو نامرتب سی-دی‏ها را بکاوم.) از تلخی‏ها و سیاه‏نمایی‏هایی که آثارش را با ادعای واقعیت گرایی، غیر واقعی می کرد هم گفتم. به او گفتم: « کاش رسولِ پرواز در شب می ماندی!» و جواب داد: «پرواز در شب هم آخرش دست من نبود و پایانش را سپاه تعیین کرد! من اگر صد تا فیلم هم بسازم، آخرش منفی خواهد بود.»

ورود کوتاهی به ساحت واقعیت‏های اجتماعی پیدا کردیم. ناگهان رسول ملاقلی پور گفت:«آخ». همه نگران شدند. بلند شد و گفت: «همین الآن سکته کردم.» در پاسخ نگرانی ها اشاره کرد که کمی استراحت برایش خوب است. رفت و روی نیمکتی دراز کشید. بعد از چند دقیقه تماس گرفت آمدند دنبالش و با عجله خداحافظی کرد و رفت. دیگر او را از نزدیک ندیدم. تا اینکه دیشب از رادیو خودرو شنیدم که رسول هم رفت.

اینها را گفتم که بعد از رفتن رسول همه‏ی اشتباهاتش را نپذیریم. نکند دوست داشتنی بودن شخصیتش موجب شود که نگاه غیر واقعی‏اش را به اجتماع، معتبر بدانیم. البته رسول پاک بود و اهل دوز و کلک و ریا نبود. در آثارش خودش بود. درست یا غلط با حس خود، کار می کرد.

رسول واقعاً دوست داشتنی بود. خون گرم و شیرین و اکتیو. ابزار سینما را می شناخت و هدفش را از سخت‏ترین مسیر تعقیب می کرد. راحت طلب نبود. رسول مرد سختی ها و مبارزه و ایستادن و دفاع کردن بود و از همین رو بود که در سینمای دفاع مقدس روزگار می گذراند.

رسول شیرین بود. خنده هایش به اطرافیان نشاط می داد و سخت گیری هایش کسی را نمی آزرد. در همان جلسه ای که ذکرش رفت و رسول مهمان بود، یکی از دوستان با تأخیر آمد و کیف و سوئیچ به دست با همه دست داد و نشست. رسول طوری که همه بشنوند رو به من گفت: «این آقا اینجا مسئولیت داره؟» گفتم: «نه، چطور مگر؟» با خنده ی شیرینش گفت: «آخر با سوویچ** دست میدهد!» و همه را به خنده انداخت.