انگار حاشیه‏های داستان ویزای بهشت تمامی ندارد. اوایل بامداد امروز در حال ارسال یک پیام عمومی از طریق یاهو مسنجر بودم که یک خبرنگار وارد گفت‏وگو با این جانب گردید. تا قبل از این چت، دورادور برای او احترام ویژه‏ای قائل بودم. مواردی را که بنای طرح داشت عنوان کرد و بحث به جایی کشیده شد که متوجه شد امیر عباس همان نویسنده‏ی داستان ویزای بهشت است و گفت:« یعنی شما اگه اشتباه نکنم همونی هستید که اون داستان معروف رو نوشتید؟؟؟». و وقتی پاسخ مثبتم را دریافت کرد، اعتراضش را در خصوص به کار بردن اسامی واقعی در داستان اعلام کرد. وقتی جوابم قانعش نمی کرد، به وی گفتم که به یک بحث کارشناسی در حضور کسانی که به فنّ داستان آشنایی دارند نیاز هست. اما ایشان حرف خودش را می‏زد، آن هم با لحنی که از او بعید به نظر می‏رسید. اشکال بعضی آدم‏ها این است که وقتی در یک رشته به موفقیتی می رسند و چهار نفر تحویلشان می گیرند، فکر می کنند اجازه دارند در تمام حوزه‏های تخصصی نظر دهند و این عیب زمانی برطرف می‏شود که ظرفیت آن تعریف و تمجیدها در ایشان ایجاد شود.
به هر حال به او گفتم این از شگردهای داستان است و می‏تواند به هر یک از اساتید داستان که قبول دارد مراجعه نماید. همچنین گفتم زمانی به چگونگی شکل‏گیری داستان اشاره کردم که برخی به دروغ مدعی شدند، در عالم واقعیت مادر یک شخصیت داستانی را ملاقات کرده‏اند! و اکنون گاهی فکر می‏کنم نکند اینها که این همه عصبانی می‏شوند، خود از کسانی باشند که به دروغ مدعی شده‏اند مادر شهید (یک شخصیت کاملاً داستانی) را می شناسند؟! موارد دیگری هم مطرح شد که نیازی به ذکرش نیست، اما برای تغییر ذائقه‏تان یک نکته را عرض می‏کنم. این شخص که گفت‏و‏گو را شروع کرده بود، بعد از اینکه وقت مفصلّی از این‏جانب گرفت و در نوع حرف زدن هم جوانی بسیار کرد، در پایان گفت:«فعلا من دیگه نمیتونم برات وقت بزارم برادر» و جواب پایانی بنده فقط این علامت بود  
به هر حال خدا را شاکرم که این برخورد باعث شد برخیزم وضویی بگیرم، چند رکعت نماز بخوانم و برای موفقیت، اخلاص و عاقبت‏به‏خیری این خبرنگار، صمیمانه و خالصانه دعا کنم.