مرد نمی‏دانست که به کجا می‏رود. نمی‏فهمید که حمله دوباره به سراغش آمده. اگر می‏دانست که در آن باد شدید از خانه بیرون نمی‏زد. حتی اگر شیرین سرش داد می‏کشید. حتی اگر او را کتک می‏زد. حتی اگر شیرین خودش را می‏زد و به او می‏گفت که از جلو چشم‏های آنها دور شود.
طوفان شروع شده بود و او نمی دانست. باد برگ‏های خشک درختان و خاک و آشغال خیابان را در هم می‏پیچید و به هوا می‏برد. خاطرات شب گذشته جلو چشمانش می‏آمد و می‏رفت؛ خاطرات سال‏های گذشته هم. صحنه‏ها ظاهر می‏شدند، مرد را خوش‏حال می‏کردند، ناراحت می‏کردند، گیج‏ می‏کردند و می‏رفتند و مرد از روی عادت می‏رفت به طرف میدان امام.
...