میان وبلاگ نویسان همیشه این اختلاف وجود داشته است که آیا بهتر است نوشته‏های وبلاگ یک موضوع واحد را دنبال کنند، یا از هر دری سخنی گفته شود شایسته‏تر است؟

و بنا به اینکه هر دو شیوه طرف‏دارانی دارد، پاسخ‏های متضادی شنیده می شود. پاسخ این جانب به سؤال طرح شده این است که یادداشت‏های هر وبلاگ باید به نوعی انسجام داشته باشند تا وبلاگ شخصیتی قابل تأمل پیدا کند. به عبارتی هر وبلاگ نیاز به یک عنصر وحدت بخش دارد. گاهی این انسجام با یک موضوع واحد ایجاد می شود. مثلاً ممکن است یادداشت‏های یک وبلاگ صرفاً قرآنی باشد، یا وبلاگی ویژه‏ی دفاع مقدس باشد، یا ورزشی باشد و ... . این راحت ترین شیوه‏ی تشخّص یک وبلاگ است. اگر وبلاگ نویس در رشته‏ای تخصصی مشغول کار باشد و با همین انگیزه وبلاگ ایجاد کرده باشد، چاره‏ای، جز انتخاب همین شیوه، ندارد. اما عیب آن دل‏زدگی مخاطبین در درازمدت است، که البته یک نویسنده‏ی کاربلد برای رفع دل‏زدگی مخاطب، به هنگام، ترفندهایی را رو خواهد کرد.

گاهی عنصر وحدت بخش ِ وبلاگ، شخصیت وبلاگ نویس است. ممکن است این شخص در اجتماع جایگاهی ویژه داشته باشد، در این صورت خود به خود وبلاگش متمایز و درخور تأمل خواهد بود. وبلاگ‏های سیاستمداران، نویسندگان ِ معروف، هنرپیشه‏ها و ... از این دسته هستند.

ممکن است عنصر وحدت بخش، نوع نگاه وبلاگ نویس باشد. در این حالت نویسنده به هر موضوعی که بپردازد، نوع نگاه، داوری و ارائه‏ی راه‏کارهایش ویژه‏ی خودش و مخصوص همان وبلاگ خواهد بود. به اعتقاد نگارنده، این بهترین شیوه‏ی وبلاگ نویسی است و قابل جمع با نوع نخست (وبلاگ نویسی تخصصی) نیز هست. به عنوان مثال حمید داود آبادی در حالی که به صورت تخصصی در باب دفاع مقدس می‏نویسد، اما نوع نگاه و داوری‏اش - صرف نظر رد یا تأیید این‏جانب - منحصر به فرد است. (دوستانی که داود آبادی را نمی شناسند، خرجش مراجعه به یکی از موتورهای جست و جو گر وب می باشد!)

گاهی نیز عنصر وحدت بخش «زبان، نثر، لحن و ادبیات» نویسنده است. حتماً دیده‏اید (به ویژه در سرویس‏های دیگر) که گاهی یک وبلاگ نویس با استفاده از ابزار زبان، از مایه (سوژه) های پیش‏پاافتاده، یادداشت‏های جالب و جذاب خلق می کند.

ممکن است انسجام وبلاگ با عناصر کم اهمیت‏تر (مثل قالب‏بندی، استفاده از کدهای جاوا و ...) ایجاد شود، اما آنچه مسلم است اینکه هر وبلاگ باید یک عنصر عمده‏ی وحدت بخش داشته باشد.

با توجه به آنچه آمد، در مورد وبلاگ خود قضاوت نمایید. به نظر شما آیا وبلاگتان شخصیت لازم را دارد؟

از خیلی وقت پیش اعلام کرده بودم که قالب های پارسی بلاگ راضی‏ام نمی کند و حتی از دوستان تقاضای همکاری هم کرده بودم که لبیکی در کار نبود. برخی دوستان (مثل حضرت هوادار پارسی بلاگ از ابهر که مدتی است مفقود الاثر شده) هم توصیه می‏کردند که زیبایی در سادگی است، کأنّ حقیر سراپا تقصیر از فهم این نکته عاجزم و مخ مبارک پاره‏سنگ برمی دارد! از طرفی قالب بلاگ اسکای را دوست داشتم. این گونه شد که تصمیم گرفتم خودم آن را به زیور ترجمه بیارایم! البته وقتی کسی اچ.تی.ام.ال را به صورت اصولی فرانگرفته باشد، و بنا به حاشیه‏های شغلی و سپس آزمون و خطا با اعمال شاقه، کمی تا قسمتی با آن آشنا شده باشد، این ترجمه چندان ساده نخواهد بود. در وقت‏های میان برنامه‏ی یکی دو روزی که اگر چه تعطیل ولی برایم بسیار پرمشغله بود، کورمال کورمال به تبدیل کدها پرداختم تا نتیجه این شد که ملاحظه می‏فرمایید. حالا دوستان راهنمایی کنند که نیازی به کسب اجازه از مدیر محترم و نامرئی بلاگ اسکای هست یا می توان بی‏خیالی گذراند؟

البته درست است که ممکن است من کم بنویسم، اما وبلاگی که با پشتوانه‏ی فکری تأسیس شده باشد، دست کم مانند یک منزل ییلاقی می‏ماند که حتی اگر چند سال یک بار هم استفاده شود، باز باید آن را زیبا و مجهّز ساخت. البته گوش شیطان کر، بنا نیست دیر به دیر آفتابی شوم و گفته‏اند تا شقایق هست زندگی باید... .

بگذریم که خانه‏های دنیایی به صاحبانش وفا نمی کند و ابعاد و ارزشش – در واقع – اهمیتی ندارد، اما وبلاگ - برای اثرگذاری - باید خوب بنا شود و اگر خوب هم مورد استفاده قرار گیرد، پس از مرگ نیز به عنوان باقیات صالحات خواهد ماند.

نکته آخر این یادداشت اینکه باز هم دست یاری به سوی دوستان دراز می کنم. این بار برای یک لوگوی کوچک جمع و جور تا حضرات اندک رغبتی برای تبادل لوگو داشته باشند. حالا می دانم باز همه‏تان لالمانی (لالمونی) می گیرید و باز باید از باب «کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من» بنشینم و کورمالانه یک لوگو هم طراحی کنم، دندم نرم!